Το strange brew θα είναι πάντα εκεί για μένα. Το άρθρο θα μπορούσε να λήξει εδώ και να πάμε όλοι στα σπίτια μας, τώρα που τα πάντα καίγονται και δεν μπορείς να πατήσεις πόδι έξω. Αλλά γαμώτο, πρέπει να μιλήσω για αυτό το tap room που σα δεύτερος πατέρας, με πήρε από το χέρι και με έμαθε τι σημαίνει ελληνική σκηνή.

Έχω περάσει αμέτρητα βράδια εκεί. Για να μείνω πιστός όμως στο μοτίβο του blog, θα περιγράψω ένα μεσημέρι της πρώτης καραντίνας.

Το σκηνικό

Ήταν το Πάσχα του 2020, ήμαστε κλειδωμένοι σπίτια μας, η εικόνα της Θησέως στην Καλλιθέα σα να βλέπω ξανά Το Κακό. Δεν κυκλοφορούσε ούτε ποδήλατο, ελάχιστοι πεζοί, όλοι με μάσκες. Σκατά με λαδορίγανη. Πετάω στη δικιά μου να προαυλιστούμε για να μην πεθάνουμε από την ακινησία. Ξεκινάμε λοιπόν προς το άγνωστο. Κάποια στιγμή έχουμε φτάσει Κουκάκι. Από μακριά βλέπω 5-6 νοματαίους έξω από το brew. Λέω “λες;” και ξεκινάω προς τα εκεί.

Η Εμπειρία

Θυμάστε τα κινούμενα σχέδια στην έρημο που βλέπανε οφθαλμαπάτες πως βρίσκουν νερό; Κάπως έτσι αισθανόμουν κι εγώ με το που μπήκα μέσα. Μπρόστά μου 6 κάνουλες να περιμένουν εντολή ποια θα πρωτοαδειάσει μπίρα στο ποτήρι μου και αν δε μου αρκούσε αυτό, είχα και 2 γεμάτα ψυγεία γεμάτα ως επί το πλείστον με ελληνικές ετικέτες.

Αν θυμάμαι σωστά, πρέπει να έπαιζε το one inch man από Kyuss, ίσα για να μου σηκωθεί λίγο παραπάνω, λες και δε μου έφτανε που ήταν ανοιχτοί μέσα στην καραντίνα για take out μπίρα.

Τα παιδιά ήταν full ευγενικά και έκαναν το extra mile για να αισθανθούμε ασφαλείς τότε. Παίρνω για μένα 2 jasmine και μία chloe για το κορίτσι μου. Βγαίνουμε έξω και πάμε και αράζουμε στην πλατεία δίπλα από το ποτάμι. Ο ήλιος χτύπαγε τη μούρη μου και εγώ το ζούσα σα Δανός που βλέπει ήλιο μετά από 3 χρόνια. Η πρώτη κατέβηκε σα νερό, τέτοια δίψα είχα.

Η μέρα συνεχίστηκε με άλλες 2-3 επισκέψεις στο κατάστημα και μετά, με ένα υπέροχο κεφάλι, επιστρέψαμε σπίτι με το χαμόγελο του παιδιού το πρωί των Χριστουγέννων.

Το συμπέρασμα

Για μένα το Strange brew θα είναι για πάντα το μαξιλάρι ασφαλείας μου, το safe place μου. Έχει ετικέτες που ταιριάζουν στα γούστα μου, έχει ωραίο κόσμο, έχει προσωπικό που χαίρεται να εξυπηρετεί και να απαντάει στις βλαμμένες ερωτήσεις μου.

Αν έπρεπε να βάλω με το ζόρι αρνητικά, θα έλεγα αρλούμπες για έλλειψη δυνατής μουσικής και μπιρομεζέ. Αλλά θα έτρωγα φάσκελα γιατί είναι γαμημένο tap room.

Αν δεν έχεις πάει, να πας.

Εγκρίνω.