Το Green Rose Beer Restaurant ξέρει να κάνει deliver. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Η κατάσταση δεν χωράει κωλυσιεργία και έτσι βρίσκομαι 2μιση η ώρα τη νύχτα να γράφω παθιασμένα. Έχουμε πολλά να πούμε.

Το σκηνικό

Έχουμε κανονίσει με τον Αρμόδιο να περάσουμε Σάββατο βράδυ σε ένα φεστιβάλ. Έχει πάει όμως από το πρωί και με ενημερώνει πως η κατάσταση είναι κουβάς, οπότε να σώσουμε το σαββατόβραδο με μία έξοδο Sixpack.

Καθώς δεν ήμασταν προετοιμασμένοι, δεν κάνουμε κάποια τρομερή έρευνα και αποφασίζουμε καρφί το Green Rose Beer Restaurant στο Περιστέρι. Το είχα επισκεφθεί κάτι μήνες πριν για τα γενέθλια του συνονόματου ξαδέρφου και το είχα σταμπάρει για επίσκεψη με τον Αρμόδιο.

Ξέρουμε πως πρόκειται για μία oldschoolιά. Δεν είναι trendy taproom. Δίνουμε ραντεβού εκεί στις 10μμ για να ξεκινήσουμε το βράδυ μας.

Η εμπειρία

Σαββατόβραδο και στο μαγαζί γίνεται το αδιαχώρητο. Πιθανόν και να μην είμαστε φρονίμων παιδιά, αφού πήγαμε χωρίς κράτηση. Παρόλα αυτά μας βρίσκουν άμεσα χώρο για δύο και καθόμαστε. Η μουσική είναι όσο πρέπει δυνατά, έτσι ώστε να σε παρασέρνει αλλά να μπορείς να κάνεις και συζήτηση. Όσο συνειδητοποιώ την κατάσταση, εμφανίζονται τρεις κατάλογοι: μπίρες, φαγητά και μενού ημέρας. Ζητώ μία London Pride, η οποία είναι από τις αγαπημένες μου όταν επισκέπτομαι το Λονδίνο. Ο Αρμόδιος παίρνει μία διαφορετική. Χωρίς να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, τοποθετούμε και την παραγγελία για την ποικιλία δύο ατόμων. Οι μπίρες έρχονται άμεσα. Μέχρι στιγμής όλα λειτουργούν στον αυτόματο.

Η συζήτηση ρέει αβίαστα, όπως η Pride στον ισοφάγο μου. Η ποικιλία το εννοεί το όνομά της: δύο διαφορετικά είδη μπιφτέκι, λουκάνικο, κεμπάπ, κοτόπουλο μπούτι και ζουμερό στήθος και φυσικά πανσετοποιημένη στην κορυφή όλων αυτών. Με τον Αρμόδιο συζητάμε για την ψυχοθεραπευτική δράση του γραψίματος κειμένων, όπως αυτό. Καθώς η συζήτηση βαθαίνει, ζητώ την επόμενη μπίρα και εκεί είναι που αρχίζει και σοβαρεύει η κατάσταση.

Ζητώ μία βελγική. Η σερβιτόρα με προειδοποιεί πως η συγκεκριμένη είναι αρκετά πιο ελαφριά από αυτήν που έπινα και μου λέει πως… “κάποιοι θα την χαρακτήριζαν γυναικεία”. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, αλλά μόλις έχει την προσοχή μου. Παραγγέλνω μία Jasmine IPA από Strange Brew, που είναι επική μπίρα. Είναι γαμημένα μεσάνυκτα και η κουζίνα λειτουργεί στο φουλ για να παραγγείλουμε κάτι έξτρα που μόλις κατεύθασε η καλή του Αρμόδιου.

Στις επόμενες δύο ώρες, ενώ το βράδυ οδεύει προς το κλείσιμό του, ανύποπτα σκάνε μύτη τρεις κομματάρες στη μουσική: This Life, από το soundtrack του Sons of Anarchy, Sonne από Rammstein που θα δούμε σύντομα και Bleed it out από Linkin Park, την αγαπημένη μου μπάντα. Και εκεί που δικαιολογημένα πίστευα πως δεν πάει πιο ψηλά, η σερβιτόρα μου στρεσάρει ένα μικρό ποτήρι με τη Βελγική γιατί ήθελε να ξέρω γιατί δεν ταίριαζε με την πρώτη μου επιλογή, αλλά παρόλα αυτά είναι εξαιρετική για σβήσιμο. Στη συνέχεια μας προσφέρει και σφηνάκια, τα οποία δεν παίρνουμε γιατί όδηγάμε.

Είναι 2πμ και παίρνουμε το δρόμο του γυρισμού. Φεύγω καυλωμένος και βάζω στο αμάξι μία πολύ μικρή work in progress playlist που έχω φτιάξει με αφορμή το Sons of Anarchy: This Life (Curtis Stigers & The Forest Rangers), Till It’s Gone (Yelawolf), You Can’t Stop Progress (Clutch) και φυσικά Gimme Shelter (Rolling Stones). Στην Αττική Οδό έχει αλκοτέστ. Έχω πιει τρία μπιράκια, αλλά δεν το φοβάμαι. Έχω φάει αρκετά, έχω πιει τα νερά μου και όλα αυτά σε πάνω από τέσσερις ώρες. Είμαι πένα. Σε κάθε περίπτωση οι μπάτσοι με αγνοούν.

Φτάνω σπίτι, και αρχίζω το γράψιμο. Το άρθρο αυτό πρέπει να ετοιμαστεί πρώτα, πριν πάω για ύπνο ήρεμος.

Το συμπέρασμα

Το Green Rose Bar Restaurant είναι η υπέρτατη oldschoolιά. Δεν είναι μοντέρνο taproom και δεν υποκρίνεται. Παρόλα αυτά έχει πιο μοντέρνες ετικέτες όπως η Strangebrew και πιο ψαγμένες για Ελλάδα, όπως η London Pride. Η θερμοκρασία στις μπίρες είναι αυτή που πρέπει. Το φαγητό είναι υπέρ του δέοντος. Η εξυπηρέτηση είναι στο ζενίθ, με σωστούς χρόνους αλλά και γνώση του αντικειμένου. Συγχαρητήρια.

Εγκρίνω.